Rozdział 7.

THE PROSPECT OF ANONYMOUS

Jednyne co nas nie zawodzi to zmysły. Wiele osób może nie zgadzać się z moją teorią. Powiadają, że kierowanie się sercem bądź rozumem otworzy nam drzwi do sukcesu. Jednak "serce kłamie, umysł zwodzi". Tylko gdy pozwolimy naszym zmysłom działać poznamy prawdę...
Moim ulubionym zmysłem jest wzrok. Dzięki niemu ludzie mogą ujrzeć wiele pięknych jak i złych rzeczy. W moim mniemaniu akurat nie to wypycha go na pierwsze miejsce. Pozwala mi on dostrzec wiele detali, których inny ze swej głupoty nie postrzegają za ważne i najzwyczajniej omijają je. To napawa mnie smutkiem, ale równocześnie dumą, gdyż ja widzę to czego oni nie chcą zobaczyć. Oczy ukazują mi prawdę. Pozwalają rozszyfrować w pięć sekund coś... lub kogoś. Właśnie dlatego to mój ulubiony zmysł. Nigdy nie zawodzi...

~*~

- Stary, co powiesz o tej? - pokazał na długonogą blondynkę. Z tego co kojarzę nazywa się Avery i jest przewodzniczącą kółka origami. Niezła dupa, ale jej stanowisko eleminuje ją do tego stopnia, że w życiu sam bym do niej nie zagadał. Chyba, że przegrałbym zakład.
- Kpisz czy o drogę pytasz?
- Jest niezła w łóżku - uśmiechnął się brunet, myśląc, że skusi mnie tanimi zagrywkami. Przewróciłem oczami. Nie jestem aż tak zdesperowany, żeby ją wyrwać.
- Może być nawet najlepsza w całym akademiku, a i tak nie namówisz mnie na to.
- Wystarczy, że kiwniesz palcem, a już będzie twoja - przekonywał drugi.
Skupiłem wzrok na Avery. Jest miła i całkiem inteligentna, ale bawi się origami. Ta gra nie jest warta świeczki.
Nie to, że jestem wybredny. Kocham wszystkie dziewczyny, a one kochają mnie. Wystarczy, że pojawię się na horyzoncie, a ich majtki już są na podłodze. Mogę mieć je wszystkie co sprawia, że nie zakochuje się w żadnej z nich. Nigdy...
- Ej patrzcie - kumpel pokazał nam na koniec korytarza. Spojrzałem w tamtą stronę i ujrzałem ją. Stukot jej czarnych obcasów dało usłyszeć się po drugiej stronie szkolnego korytarza. Jej zgrabne ciało pokrywała biała, zwiewna sukienka i jeansowa kurtka. Szyję przyozdabiał czarny, skromny naszyjnik. Kręcone, blond włosy opadały kaskadami na ramiona. Na twarzy widniał szeroki uśmiech, któremu dodawały uroku dwa słodkie dołeczki. Po prawej jak i po lewej stronie dziewczyny szły zdzirowate klony, które nieodstępują naszej szkolnej gwiazdki na krok.
Adrianna jest jedyną laską wartą uwagi w tej obsranej budzie. Wcale nie chodzi tu o popularność, którą zyskała, choć nie bez powodu. Jest seksowna, zabawna i inteligenta. Jednak potrafi być zadziorna, dzięki czemu przoduje. Wiele tu takich dziewczyn, jak twierdzą niektórzy. Mimo to każdy przyzna, że ona ma w sobie to coś. Odważna, dusza towarzystwa i co ważniejsze szanuje siebie. 
- Hej Andie - ktoś gwizdnął.
Zacisnąłem piąstki. Dziewczyny to nie psy by na nie gwizdać. Popatrzyłem na blondynkę. Jej niebieskie spojrzenie skierowało się ku temu dupkowi, ale dyskretnie. Tak aby inni tego nie zobaczyli. Gdy tylko go mijała wystawiła rękę i pokazała mu środkowy palec. Uśmiechnąłem się. Zuch dziewczynka... Andie stanęła przy swojej szafce. Pożegnała się buziakiem z "przyjaciółkami", które po chwili zniknęły z pola widzenia. Otworzyła szafę i wyjęła potrzebne książki. Zanim ją zamknęła, przyjrzała się swemu odbiciu w małym lusterku. Nagle tuż za nią pojawił się jakiś chłopak. Wyszeptał jej coś do ucha, co wywołało rumieniec na jej policzkach. Kto to do kurwy nędzy jest?

Oj Andie, Andie... Myślisz, że wszystko ci wolno? Uważasz, że ujdzie ci to na sucho? Jesteś w błędzie kochana. A wiesz dlaczego? Bo ja wiem. Wiem co zrobiłaś. Co dalej robisz...

ADRIANNA'S POV

- Wyglądasz zniewalająco - usłyszałam cichy szept tuż przy moim uchu. Uniosłam wzrok. W odbiciu ujrzałam jego roześmiane oczy. Uśmiechnęłam się lekko, czując szkarłatny rumieniec pojawiający się na mojej twarzy.
- Cofam. Z rumieńcami lepiej - zaśmiał się.
Odwróciłam się, aby móc spojrzeć w jego oczy. Podniosłam rękę i delikatnie uderzyłam go w ramię. Louis od razu pomasował "bolące" miejsce, udając że niezwykle to boli i cicho szlochając.
- Za co? - zapytał z smutną minką.
- Za wprowadzanie mnie w kłopotliwe sytuacje.
Uniósł brew w geście zdziwnienia. Według wszystkich kobiety kochają być komplementowane... ale nie ja. Nie znoszę, gdy ktoś wprowadza mnie w dziwny stan kiedy nie wiem co powiedzieć i wyglądam jak burak. To niezręczne i kłopotliwe. Louis chyba nie załapał o co mi chodzi, ale na szczęście nie drążył tematu. Uśmiechnął się tylko i zaczął dotrzymywać mi kroku w czasie gdy przemierzałam szkolny korytarz.
- Masz jakieś plany na sobotę? - zapytał po chwili ciszy. W jego głosie wyczułam małe wachanie. Jakby nie był pewnien tego co chciał powiedzieć. Niepewny Lou... To nowość. Uśmiechnęłam się zachęcająco.
- Na tą chwilę nie.
- W takim razie już masz - zaśmiał się. Przymrużyłam oczy.
- A można wiedzieć jakie?
- Przyjdziesz pokibicować na mecz koszykówki. Zaprasza cię sam kapitan drużyny - poruszył brwiami, co wywołało u mnie chichot. Jednak w głębi serca skakałam z radości. Louis Tomlinson, kapitan drużuny koszykarskiej i jeden z najseksowniejszych gości w szkole, zaprasza mnie... No właśnie. Na co? Na randkę?
- A potem co? - zbliżyłam się do niego z uśmiechem.
- A potem - zająkał się - może... zgodziłabyś się spędzić ze mną trochę czasu?
- Czy proponujesz mi randkę, Lou?
Szatyn uśmiechnął się uroczo. Pochylił się tak, że jego usta znów znalazły się tuż przy moim uchu. Wciągnęłam głośno powietrze. Nie spodziewałam się kompletnie tego ruchu. Poczułam uderzający zapach jego perfum. Zakręciło mi się w głowie. Czekałam aż wypowie kilka słów. Te kilka sekund to wieczność.
- Mogę ci równie dobrze proponować zwykłe spotkanie towarzyskie, ale... - przerwał na chwilę - Tak. Umówisz się ze mną, Andie?
Moja wewnętrzna ja skakała na trampolinie wrzeszcząc w niebogłosy coś w stylu "Jeeeeeeej". Niestety nie mogłam zachować się tak publicznie. Odetchnęłam głęboko, próbując wziąść się w garść. Odsunęłam ręką Lou, aby ułatwić sobie zadanie.
- Primo, daj mi oddychać. Secundo, z chęcią się z tobą umówię.
- Kiedy ja lubię być blisko - mrugnął do mnie i pocałował w policzek. - Do zobaczenia.
Ponownie poczułam żywe rumieńce na policzkach. Mimo to w tym momencie nie obchodziło mnie to. Ważne, że Louis chce się ze mną umówić!

~*~

- Tessa? Możemy porozmawiać?
- Em... Jasne - odparła niepewnie. Patrzyła na mnie podejrzliwie, jakbyśmy były w przedszkolu i chciałabym jej zabrać ulubionego misia. Wiocha...
- Posłuchaj. Nie chce cię wyganiać - zaczęłam delikatnie - ale bardzo potrzebuję mieć wolny pokój dziś wieczorem i...
- Spoko - uśmiechnęła się do mnie. - Powiedz mi tylko kiedy mniej więcej będę mogła wrócić.
Zatkało mnie. Najpierw jestem dla niej okropna i mieszam ją z błotem za każdym razem kiedy jest okazja, a teraz proszę ją o przysługę i ona zgadza się mi pomóc bez namysłu. Powinna coś chcieć albo się nie zgodzić. Przypatrzyłam się jej, ale nie wyglądało na to by coś knuła.
- O 21 będzie już spokój.
Kiwnęła tylko głową na znak, że rozumie. Powoli wstała, wzięła potrzebne rzeczy i chciała już wyjść. Nie mogłam na to pozwolić.
- Dlaczego? - wyszeptałam.
- Zmęczyła mnie ta wojna - uśmiechnęła się.
- Dziękuję - odwzajemniłam uśmiech.

~*~

Siedziałam, układając sobie tekst w głowie. Musimy z tym skończyć.
Harry, my... Nie możemy tego ciągnąć. To zabrnęło za daleko.
Nie. To beznadziejne.
Hazz poznałam kogoś i...
Zdecydowanie odpada. Nie mam pojęcia jak zareaguje na moje słowa. Chciałabym powiedzieć mu to łagodnie, ale stanowczo. Boję się, że znów będzie agresywny, że nie da sobie wytłumaczyć. Ale tak dalej nie można. Tu nawet nie chodzi o Lou, choć poniekąd to on mnie zmotywował do podjęcia takich kroków. Nie żeby wiedział. Po prostu zaczynam czuć do niego coś i nie chcę tego popsuć. Nasze relacje z Harrym są dziwne, wręcz toksyczne. Kiedy jest w pobliżu przestaję się kontrolować. I może to głupio zabrzmi, ale czuję się wyjątkowo. Jednak wiem jaki on jest. Mam świadomość, że to złudzenie. On nigdy nie obdarzy mnie jakimkolwiek uczuciem. Dlatego muszę to skończyć, zanim się kompletnie pogubię...
Usłyszałam ciche pukanie. Dziwne. Nikogo nie zapraszałam. To, że poprosiłam Tesse o udostępnienie pokoju nie oznacza, że chcę mieć gości. Okay... Może sobie pójdzie. Mimo to, że byłam najciszej jak tylko umiem to pukanie nie ustawało. Stawało się głośniejsze. Zirytowana tajemniczym gościem podeszłam do drzwi i szarpnęłam za klamkę, otwierając tym je.
- Wreszcie - uśmiechnął się, pomijając fakt, że właśnie zabijam go wzrokiem.
- Czego chcesz Styles? - zapytałam z przekąsem, próbując stłumić mój strach, który pojawił się już wtedy gdy ujrzałam jego zielone tęczówki wpatrujące się w moje.
- Stęskniłem się - znów posłał mi uśmiech tym razem bardziej uroczy. Przez chwilę zastanawiałam się co robić. Wyprosić go, czy wpuścić? Jeśli wejdzie, oboje wiemy jak to się skończy. Przecież tego nie chcę. Z drugiej strony mogłabym z nim porozmawiać, ale nie jestem gotowa. Nie wiem co mogłabym mu powiedzieć. W momencie, gdy otwierałam usta by powiedzieć, żeby sobie poszedł on bezczelnie wkroczył do pomieszczenia. Moja irytacja wzrosła. Co on do licha wyprawia?
- Możesz mi powiedzieć po co tu przyszedłeś?
Wzruszył ramionami totalnie ignorując moje pytanie. Stał do mnie tyłem i oglądał moje zdjęcia. Miarka się przebrała... Podeszłam do niego i odwróciłam by stał przodem do mnie. Nie był to jednak dobry pomysł. Nasze spojrzenia się skrzyżowały, a usta dzieliło kilka centymetrów. Wzięłam głęboki wdech i ponownie spytałam.
- Czego chcesz?
- Ciebie...

-------------------------------------------------------

Hej kochani!
Witam w 7 rozdziale Fucking Love.
Jak wam się podobał? Mam nadzieję, że nie był taki zły. A teraz mam do was kilka pytań. Jak myślicie: Kim była osoba z pierwszej perspektywy? Co miała na myśli, twierdząc, że zna sekret Andie? Czy randka Lou i Andie się uda, a może skończy się katastrofą? Uważacie, że ta dwójka do siebie w ogóle pasuje? A może Andie i Harry ostatecznie powinni być razem? Czy Andie uda się zakończyć układ i jak na to zareaguje Styles? I ostatnie... Co się stało z karteczką?
Na te pytania odpowiedzieć możecie w komentarzach. Liczę na wasze opinie ;D
Do zobaczenia!
Arielka x

P.S Jewel nie każ naszym czytelnikom czekać :P